TopSpeed Retro Car Sunday – Chapter : Ferrari F40
Μετά την Ferrari 288 GTO, ακολούθησε το δεύτερο απο τα πέντε μέλη της “Big 5” της Ferrari, η θρυλική F40. H F40, ήταν πολύ πιο λιτή απο την 288, με μοναδικό κριτήριο, τη καλύτερη δυνατή οδηγική εμπειρία. Χωρίς πολλές ανέσεις και πολυτέλειες. Ήταν ότι πιο κοντινό υπήρχε σε αγωνιστικό, για το δρόμο, με μοναδική προσθήκη, το σύστημα κλιματισμού. Ήταν επίσης, το τελευταίο μοντέλο της εταιρείας που εξελίχθηκε και πήρε το τελικό ΟΚ, απο τον ίδιο τον Enzo Ferrari.
Εξέλιξη
Η γέννηση της αρχικής ιδέας
Απο το 1984, η αγωνιστική ομάδα της Ferrari είχε αρχίσει να εξελίσει την 288 GTO Evoluzione, η οποία θα λάμβανε μέρος στο πρωτάθλημα FIA Group B, το οποίο όμως ακυρώθηκε το 1986, μετά απο κάποια σοβαρά ατυχήματα. Η Ferrari βρέθηκε με 5 288 GTO Evoluzione και κανένα πρωτάθλημα για να τρέξει. Ο Enzo ωστόσο, ήθελε να δημιουργήσει ένα τελευταίο αυτοκίνητο, ως φόρο τιμής στον εαυτό του, μίας και ήταν ήδη μεγάλος σε ηλικία. Έτσι, συνέχισε το πρόγραμμα Evoluzione, μέσα απο το οποίο γεννήθηκε η F40.
Η F40, ουσιαστικά, είναι μία 288 GTO Evoluzione, προσαρμοσμένη σε αυτοκίνητο δρόμου. Αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο, εκείνη την εποχή, κάποιοι είπαν προς πρόκειται για μία κυνική και κερδοσκοπική κίνηση απο τη μεριά της Ferrari, καθώς επρόκειτο για ένα πάρα πολύ ακριβό αυτοκίνητο, το οποίο δε πρόσφερε κάτι το αμάν καινοτόμο ή ξεχωριστό. Ως ανταπάντηση το τμήμα marketing της Ferrari είχε δηλώσει “Θέλαμε την F40 να είναι πάρα πολύ γρήγορη, sport στο μέγιστο βαθμό, σπαρτιατική. Οι πελάτες μας λέγανε πως τα αυτοκίνητα μας, είχαν αρχίσει να γίνονται πολύ πολυτελή και άνετα. Η F40 είναι για τους πιο ενθουσιώδεις πελάτες μας, που δε θέλουν τίποτα άλλο, παρά το κορυφαίο. Δεν δημιουργήθηκε για να κοντράρει την 959. Δεν είναι “εργαστήριο” για τεχνολογικές καινοτομίες. Δεν είναι Star Wars αυτοκίνητο, όπως η Porsche. Και δεν δημιουργήθηκε εξαιτίας αυτής (της 959), θα δημιουργούνταν όπως και να έχει”.
Το σώμα της F40, σχεδιάστηκε απο τους Leonardo Fioravanti και Pietro Camardella του οίκου Pininfarina, υπό την εποπτεία και καθοδήγηση του Nicola Materazzi, του μηχανικού της Ferrari που σχεδίασε όλα τα μηχανικά της μέρη, όπως και αυτά της 288 GTO Evoluzione, απο την οποία η F40 δανείζεται πολλά σχεδιαστηκά στοιχεία.
Κινητήρας, κιβώτιο και ανάρτηση
Η F40 είναι εφοδιασμένη με μία υπερκυβισμένη εκδοχή του twin-turbo V8 της 288 GTO, με χωρητικότητα 2.9 λίτρα και απόδοση 478 ίππων στις 7000 σ.α.λ. και 577Nm ροπής στις 4000 σ.α.λ. . Το κιβώτιο της είναι ένα μηχανικό 5 σχέσεων. Αξίζει να σημειωθεί, πως η κλιμάκωση του κιβωτίου, οι καμπύλες ροπής και η συνολική απόδοση του κινητήρα, διαφέρει απο αυτοκίνητο σε αυτοκίνητο. Μέχρι το 1990, καμία F40 δεν ήταν εφοδιασμένη με καταλύτες, μέχρι που οι ΗΠΑ τους καθιέρωσαν υποχρεωτικούς και έκτοτε, απέκτησαν όλες, ανεξαρτήτως απο την αγορά για την οποία προορίζονταν.
Η χαρακτηριστική τους εξάτμιση, με τις 3 απολήξεις, χρησιμοποιεί τις δύο εξωτερικές για τα καυσαέρια (η αριστερή για το αριστερό κομμάτι του V και η δεξιά για το δεξί), ενώ η μεσαία απόληξη, είναι για την έξοδο των καυσαερίων απο τις wastegate.
Το σύστημα ανάρτησης της ήταν παρόμοιο με αυτό των διπλών ψαλιδιών που είχε η 288, ωστόσο έγιναν βελτιώσεις σε όλα τα επιμέρους εξαρτήματα. Λόγο του πολύ χαμηλού ύψους της απο το δρόμο, κάποια απο τα μετέπειτα μοντέλα, παρείχαν τη δυνατότητα μίας μικρής αύξησης του ύψους, αλλάζοντας κάποιες ρυθμίσεις στην ανάρτηση, όποτε αυτό ήταν αναγκαίο.
Εξωτερικό και εσωτερικό
Το σώμα της F40 ήταν εξ’ ολοκληρου νέο, κατασκευασμένο απο Kevlar, ανθρακόνημα και αλουμίνιο, για τη μεγιστοποίηση της στρεπτικής ακαμψίας και τη διατήρηση του βάρους όσο το δυνατόν χαμηλότερα γίνεται. Τα παράθυρα και το κάλυμα του κινητήρα, είναι κατασκευασμένα απο polycarbonate πλαστικό, και αυτά με σκοπό τη διατήρηση του βάρους όσο πιο χαμηλά γίνεται.
Πέρα απο ένα υποτυπώδες σύστημα κλιματισμού, τα αυτοκίνητα δεν είχαν τίποτα άλλο. Ούτε μοκέτε, ούτε ηχοσύστημα, ούτε panel στις πόρτες, ούτε ίχνος δερμάτινης επένδυσης, ούτε ντουλαπάκι συνοδηγού. Τα πρώτα 50 είχαν συρόμενα παράθυρα, όπως τα αγωνιστικά, ενώ τα υπόλοιπα είχαν κανονικά παράθυρα.
Αεροδυναμική
Λίγο του υπερτροφοδοτούμενου V8 της, στην F40 η ψύξη ήταν πολύ σημαντική. Ο σχεδιασμός της παρομοιάζεται με open-wheel αγωνιστικό, το οποίο έχει ένα “σώμα” απο πάνω του. Το κάτω μέρος της, έχει καλυφθεί μερικώς, στο εμπρός μέρος, για να σταθεροποιεί τη ροή του αέρα απο κάτω, ωστόσο είναι ανοιχτό στο πίσω κομμάτι, προκειμένου ο αέρας αυτός, να εισέρχεται μερικώς στο χώρο του κινητήρα, για να παρέχει την απαραίτητη ψύξη.
Αγώνες
LM
H F40 μπήκε στις πίστες απο το 1989, όπου και συμμετείχε στον αγώνα της Laguna Seca στο πλαίσιο της διοργάνωσης IMSA, στη κατηγορία GTO, με τον Jean Alesi να τερματίζει τρίτος, πίσω απο τα δύο τετρακίνητα Audi 90 (με το spaceframe, που ήταν πολύ διαδεδομένο ως πλαίσιο στα αγωνιστικά της τότε εποχής). Στον επόμενο αγώνα ωστόσο, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει μετά απο 18 γύρους.
Στην επόμενη σεζόν, με οδηγούς τους Jean-Pierre Jabouille, Jacques Laffite και Hurley Haywood, κερδίθηκαν 3 δεύτερες θέσεις και μία τρίτη, στον ίδιο θεσμό.
Παρόλο που η F40 δεν θα ξαναέτρεχε στο συγκεκριμένο πρωτάθλημα σε μετέπειτα χρονιές, πολλοί ιδιώτες συμμετείχαν σε μία πληθώρα διοργανώσεων, στη κατηγορία GT, με αυτή. Το 1994, η LM, έκανε το ντεμπούτο της σε διεθνείς διοργανώσεις, με ένα αγωνιστικό να συμμετέχει στο BPR Global GT Series by Strandell, κερδίζοντας τον αγώνα ” 4 Hours of Vallelunga”.
To 1995, o αριθμός των αγωνιζόμενων LM ανήλθε στις 4, εξελιγμένες ανεξάρτητα απο τις Pilot-Aldix Racing (F40 LM) και τη Strandell (F40 GTE, αγωνιζόμενη υπο το banner του Ferrari Club Italia), κερδίζοντας τον αγώνα “4 Hours of Anderstorp”. Μη ανταγωνιστική πλέον, απέναντι στη νεοεισερχόμενη McLaren F1 GTR, η F40 επέστρεψε για μία τελευταία σεζόν, το 1996, κερδίζοντας πάλι τον αγώνα στο Anderstorp, αλλά έκτοτε δε ξανασυμμετείχε σε κάποια GT Class διοργάνωση.
Συνολικά, κατασκευάστηκαν 19 F40 LM, με την απόδοση τους να ανέρχεται στους 800 ίππους.
Competizione
Η F40 Competizione, ήταν μία ισχυρότερη (non-sponsored) F40 LM, με την υποδύναμη να ανέρχεται στους 600 ίππους και τη τελική της ταχύτητα να αγγίζει τα 367 χιλιόμετρα/ώρα. Η Competizione κατασκευάστηκε σε 10 αντίτυπα, 2 προερχόμενες απο LM specs (το οποίο η Ferrari άλλαξε μετά καθώς θεώρησε οτι περιορίζει την F40) και 8 με την ονομασία F40 Competizione. Ήταν αποτέλεσμα της επιθυμίας κάποιον πελατών, μετά τη παραγγελία ενός 1 of 1 αγωνιστικού απο τον Γάλλο εισαγωγέα της Ferrari, με την οποία ήθελε να συμμετάσχει στον 24ωρο αγώνα του Le Mans.
Επιδόσεις
Οι πρώτες ανεξάρτητες μετρήσεις έγιναν απο το γαλλικό περιοδικό, Sport Auto, το Σεπτέβριο του 1988, με τις μετρήσεις να δείχνουν οτι το 0-100 πραγματοποιείται σε 4.7 δευτερόλεπτα και η τελική ταχύτητα ανέρχεται στα 321 χιλιόμετρα/ώρα.
Η επόμενη δυνατότητα για τη μέτρηση της τελικής ταχύτητας, ήρθε όταν το γερμανικό Auto, Motor und Sport, έκανε το top speed shootout στο Nardo Ring. Η Ferrari έστειλε δύο F40, με καμία απο τις δύο ωστόσο να μπορεί να ξεπεράσει τα 321 χιλιόμετρα/ώρα. Η Porsche 959 S που συμμετείχε, σημείωσε 339 χιλιόμετρα/ώρα, ενώ η Ruf CTR 342 χιλιόμετρα/ώρα.
Τα Car and Driver και Auto, Motor und Sport σε δικές τους δοκιμές, κατέγραψαν τις εξής μετρήσεις :
Car and Driver
- 0–30 mph (48 km/h): 1.8 seconds
- 0–40 mph (64 km/h): 2.5 seconds
- 0–50 mph (80 km/h): 3.6 seconds
- 0–60 mph (97 km/h): 4.2 seconds
- 0–70 mph (113 km/h): 4.9 seconds
- 0–80 mph (129 km/h): 5.7 seconds
- 0–90 mph (145 km/h): 7.2 seconds
- 0–100 mph (161 km/h): 8.3 seconds
- 0–110 mph (177 km/h): 9.5 seconds
- 0–120 mph (193 km/h): 11.0 seconds
- 0–130 mph (209 km/h): 13.5 seconds
- 0–140 mph (225 km/h): 15.6 seconds
- 0–150 mph (241 km/h): 18.0 seconds
- 0–160 mph (257 km/h): 21.3 seconds
- 0–170 mph (274 km/h): 26.3 seconds
- 30 mph (48 km/h)-50 mph (80 km/h): 12.1 seconds, using 5th gear (~1,968 rpm at 50 mph)
- 50 mph (80 km/h)-70 mph (113 km/h): 12.2 seconds, using 5th gear
- Standing 1⁄4 mile (402 m): 12.1 seconds at 122 mph (196 km/h)
- Braking 70–0 mph: 218 ft (113–0 km/h: 66 m)
- Observed fuel economy: 9 miles per US gallon (26 L/100 km)
- Top speed: 197 mph (317 km/h)
Auto, Motor und Sport
- 0-80 km/h (50 mph): 3.8 seconds
- 0-100 km/h (62 mph): 4.6 seconds
- 0-120 km/h (75 mph): 5.6 seconds
- 0-160 km/h (99 mph): 8.1 seconds
- 0-180 km/h (112 mph): 9.3 seconds
- 0-200 km/h (124 mph): 11.0 seconds
- Top speed: 321 km/h (199 mph)
All in all
H F40 είναι κατά πολλούς, η κορυφαία Ferrari μέχρι σήμερα.
Έχει σίγουρα ένα δικό της μύθο, καθώς είναι δύσκολη στην οδήγηση, κάπως νευρική τη στιγμή που αρχίζουν τα turbo της να δίνουν την πλήρη ισχύ τους και φυσικά, είναι λιτή σε υπερθετικό βαθμό.
Έπειτα, είναι και το βαρύ κομμάτι ιστορίας που φέρει. Η τελευταία που είχε πάρει το OK απο τον ίδιο τον Enzo Ferrari.
Κάποιοι τη συγκρίνουν με την 288 GTO, λέγοντας πως είναι ανωτερη σαν αυτοκίνητο. Αν το δει κανείς καθαρά ως προς τα νούμερα, ναι, μάλλον είναι. Ωστόσο, δεν πρόκειται για αντικειμενική σύγκριση, καθώς είναι ένα GT εναντίον ενός street legal αγωνιστικού. Κάπως άτοπη σύγκριση.
Ως προς την 959, είναι το πιο “καθαρόαιμο” απο τα δύο. Όπως είπε και η ίδια η Ferrari, ναι, δεν είναι κανένα τεχνολογικό θαύμα ή δεν έχει κάποια τρελή καινοτομία, αλλά δεν κατασκευάστηκε ποτέ με αυτό το στόχο.
Έχοντας δει μόνο μερικές απο κοντά και έχοντας διαβάσει αρκετά γύρω απο το συγκεκριμένο αυτοκίνητο, δεν θεωρώ πως είμαι σε θέση να τη κρίνω προσωπικά. Πιστεύω πάντως πως είναι μία μοναδική οδηγική εμπειρία, που θα αφήσει κάθε petrolhead με ανοιχτό το στόμα…
Photo Credit : F40 (Manos Kountouris – Veloce Classic and Sports Cars), F40 LM (Patrick Ernzen – Desert Motors, Flickr)
